Ik heb niet zo veel op met Valentijn. Wel met het idee, niet met de uitvoering. Ik denk dat het mooi is dat je als geliefden nog eens even denkt aan het eerste moment waarop jullie samen een koppel werden. Of een eerste aarzelende zet naar ‘samen zijn’ maakt. En vergis je niet, ook in een harde sector als de onze kun je dat gevoel zien en meemaken. Maar daarover later meer.
Als ik zeg dat ik het niet heb voor Valentijn, dan bedoel ik vooral de opgeklopte commerce er rond. Ik vind het een beetje klef als het een middenstandsfeest wordt waar alle verliefde en ‘would-be’ verliefde koppeltjes (ja, die moeten dat ook doen!) bijeen gedreven worden in de plaatselijke horeca om daar slecht verwoorde culinaire experimenten binnen te vorken.
Standaard voedsel, meestal ook erg ongeïnspireerd, maar wel met prachtige mooie namen, doorspekt met krom Nederlands en dubieuze dubbelzinnige woordspelingen. Wat daar achter verscholen zit, zijn meestal erg banale gerechtjes. Liefst per twee te consumeren. Anders wordt het helemaal triest!
Dan beginnen ze bijvoorbeeld over liefdesbubbels uit de kelk van Cupido, uiteraard met venusschelpjes. Over lenig liefdeslam, overgoten met een heerlijk wild sausje en geserveerd met een tintelende Saint Amour. En uiteraard hoort er nog van alles met passievruchten, sorbet van zwoele zinnelijkheid, en wat al niet meer bij.
Wie daar alles over wil weten moet hier maar eens verder lezen: De Menuutjes, of hier… De Productjes.
Stel je voor dat we dat in het vastgoed ook deden? De Valentijn-actie waarbij leuke liefdesnestjes, passievolle penthouses en hartverwarmende hartenbrekers van villa’s zouden verkocht worden? Het zou toch niet ‘au sérieux’ genomen worden genomen?
Wat ik dan weer wel geloof, en wat we ook regelmatig zien en meemaken, is de kracht en de warmte die uitgaat van de aankoop van een pand door een verliefd koppel. En dat ‘verliefd koppel’ moet je met een korrel zout nemen. De investering in een nieuw huis is niet iets wat je in een verliefde bui doet. Daar denk je over na. Maar toch…
Meestal gaat het over een stel dat wel al een tijdje bij elkaar was, dat nu eindelijk de stap zet naar een andere, definitieve woning. Dat vind ik heerlijk om te begeleiden, omdat er bij die mensen zoveel meer speelt. Je ziet ze dromen over hun toekomst in dat nieuwe huis, ze lopen door de lege ruimtes. Het zijn heel even geen eetkamers, geen salons, geen slaapkamers, geen inkomhall. Het zijn, op dat moment, de decors van een nieuw beleefd moment van intens samen zijn.
U kunt dat klef vinden, ik vind het meestal erg mooi en een voorrecht om er getuige van te zijn. En de glimlach waarmee ze weer vertrekken, die is ook goud waard.
Zo zie je maar. Valentijn, wij kunnen dat het hele jaar door beleven, als we ons werk goed doen.
Columnist: Uw Hillewaere vastgoedmakelaar